Nie mam pojęcia, skąd bierze się to potworne natężenie miernoty. Na portalach społecznościowych niektórzy ludzie zamieszczają zdjęcia, którymi, jak przypuszczam, chcą koniecznie udowodnić światu, jacy to oni są fajni, wyluzowani, seksowni albo jakimi niebanalnymi rzeczami zajmują się na co dzień; wszyscy niemal się uśmiechają, są przyjacielscy, sympatyczni, romantyczni, czarujący, pełni ekspresji… Może przybysz z innej planety dałby się nabrać na takie obrazki?
W istocie dzieje się chyba tak, że im bardziej ktoś kreuje swój wyluzowany, pogodny, ekspresyjny wizerunek, tym większy w nim smutek, poczucie osamotnienia oraz bylejakość, z których sam doskonale zdaje sobie sprawę. Dlatego czuje przemożną potrzebę do udawania kogoś, kim w istocie nie jest.
Problem własnego kreowania się w cudzych oczach rozwiązałem w bardzo prosty, niemal prymitywny sposób. Kiedy zrozumiałem i zaakceptowałem fakt, że wyżej wała i tak nie podskoczę, z wszelką autokreacją dałem sobie spokój. I dopiero wówczas naprawdę odetchnąłem z ulgą. Dotarło bowiem do mnie, że mogę w pełni cieszyć się z tego, kim jestem naprawdę.
Drobina szczawiu 
Wczoraj uczestniczylam w dlugiej dyskusji dotyczacej tego wlasnie zagadnienia i wnioski byky dokladnie takie same 🙂 Ciesze sie, ze jest nas wiecej 🙂 Wiekszosc moich znajomych, poprzez chociazby niewinna zmiane zdjecia profilowego, chce pokazac swiatu, ze w owym
swiecie bywa. Ciagle widze posty, probujace utwierdzic mnie w przekonaniu, ze nasze (a w zasadzie Ich) dzieci, to sami geniusze, a my sami usilujemy przekonac sie, ze nasze zycie nie jest zwykle i szare, ale unikalne, niecodzienne, ciekawe i ponad wszystko, lepsze niz innych 🙂 Dlatego, o ile „online” jest niezwykle przydatne w swiecie biznesu, o tyle prywatnie wybieram „offline”. Swiadomie.