O ewentualnym cudzie JP II w moim życiu

Był 20 czerwca 1983 roku. Odziany w komżę, wraz z grupą ministrantów katedry Chrystusa Króla w Katowicach, udałem się na lotnisko Muchowiec po to, żeby powitać pielgrzymującego na Śląsk Jana Pawła II. Tak się jednak złożyło, że papieża nie zobaczyłem, bo ustawiono nas gdzieś w najodleglejszym krańcu lotniska, skąd nic nie było widać. Pamiętam też, że w czasie tego całodniowego czuwania w pewnym momencie zerwała się potężna ulewa. Nie było na mnie suchej nitki. Jednak nie narzekałem. Liczyłem bowiem na to, że zdarzy się cud. Mianowicie następnego dnia – a byłem wtedy uczniem 1. klasy liceum – miała rozstrzygnąć się kwestia mojej końcowej oceny z fizyki – czy dostanę z tego przedmiotu marną trójczynę, czy też czeka mnie tzw. kibel, czyli powtarzanie klasy. Wszelkie niedogodności w czasie pobytu na Muchowcu traktowałem więc jako ofiarę w intencji promocji do następnej klasy.

Spotkaniem z papieżem zmordowałem się potwornie, bo trwało ono od jakichś nieludzkich godzin porannych do późnowieczornych. Ofiarę więc złożyłem jak szlag. Pamiętam tyle, że papież wylądował helikopterem, odprawił mszę i odleciał. Do domu wróciłem chyba po 21. Układając się do snu szeptałem jeszcze jakieś modlitwy w intencji dnia następnego. Wówczas nie miałem najmniejszego pojęcia, że dane mi było spotkać się z błogosławionym, który będzie czynić cuda. A ten cud był mi bardzo potrzebny, ogromnie na niego liczyłem. Niestety, następnego dnia usłyszałem od nauczycielki fizyki: „Nie, nie, Szczawiński… Masz takie oceny, że już nawet nie warto cię pytać.  Na koniec roku otrzymujesz ocenę niedostateczną”.

I jak tu wierzyć w cudotwórstwo JP II?!

Mało tego. W tym samym dniu dowiedziałem się, że niedostateczny postawiła mi także matematyczka. Zapewne ten fakt wpędziłby mnie w obłęd, gdyby nie świadomość sukcesu, jaki niewątpliwie odniosłem: moje dwie oceny niedostateczne na koniec pierwszego roku w liceum były przecież niczym w porównaniu z dziewięcioma, które wystawiono mi na półrocze. Cóż… Może jeśli z tej perspektywy rzecz całą oceniać, to przyznać da się, że jednak cud się zdarzył?