„Naiwnością jest…”

T. do mnie napisał. Zrobił to w kwestii moich blogowych notatek  zatytułowanych Odkłamać samego siebie (ponieważ się znamy, zadzwoniłem, podziękowałem za komentarz i przekazałem serdeczne pozdrowienia, bo T. to naprawdę łebski facet). Podsumował te notatki krótko: Naiwnością wydaje się być wiara w poznanie samego siebie. Jest to dobre zadanie na spędzenie życia skoncentrowanego na sobie samym.

A właśnie, że gówno prawda, szanowny T. Koncentrowanie się na sobie polega na czymś zupełnie innym – na dorabianiu do swojego życia rozmaitych ideologii oraz cech w stylu: „Jestem głupi”, „Jestem beznadziejny”, „Jestem najbardziej nieszczęśliwym człowiekiem na świecie”, „Przesrałem sobie w tym życiu” itd., itp. Albo odwrotnie: „Jestem znakomitym intelektualistą”, „Jestem bardzo wrażliwy”, „Jestem wspaniały”, „Ja to bym nigdy nie postąpił tak plugawo jak tamci”, „Jestem lepszy od innych”. I oto jest właśnie najbardziej odrażające koncentrowanie się na sobie. Wszędzie tylko „ja”, „ja” i „ja” – ja jestem taki, siaki, owaki.

I pewnie zapytasz, drogi T. (w tym roku moja kolej w stawianiu kawy na Rynku), na czym więc polega, według mnie, poznawanie samego siebie. Odpowiem: nie wiem tego, naprawdę nie mam pojęcia. W istocie to wszystko kryje się w milczeniu, w ucieczce od jakichkolwiek sądów na temat siebie i reszty świata. Każdy człowiek musi z tym poznawaniem siebie uporać się sam. Nikt mu w tym nie pomoże, żaden guru (świetnie ujmuje to Wojtek Eichelberger: Szukasz guru? Ugryź się w palec!). Najistotniejsza w tym wszystkim jest świadomość, a nie wiedza czy nawet mądrość.  Istnieje jednak pierwszy krok.

Otóż, człowieku, jeśli uważasz, że masz w tym życiu okropnie przesrane, tak bardzo, że gorzej być już nie może, to – w pierwszym etapie poznawania siebie – odkryjesz, że inni mają podobnie przesrane jak ty, ponieważ wszyscy żyjemy na tej samej planecie. Tak więc tym swoim przesraniem nie musisz się przejmować, bo nie ma w nim nic wyjątkowego. W koło nas ten sam banał karuzeli emocji: strach, przerażenie, ekscytacje, fascynacje, żądze, chciwości, radości, uniesienia, rozpacze – wszędzie podobnie: we mnie, u sąsiadów, w sąsiedniej dzielnicy, mieście, kraju i pod każdą inną szerokością geograficzną. Cóż w tym odkrywczego i indywidualnego? Postaw sobie takie pytanie, a może zrozumiesz wtedy, że tymi wszystkimi emocjami, które tobą targają… No właśnie!

Jeśli natomiast uważasz, że życie masz wspaniałe, że jesteś mądry, wspaniałomyślny, kulturalny, szlachetny (nie jak ta hołota wokół ciebie), to – poznając siebie – odkryjesz, że nie tylko ty masz takie klawe życie, a nawet – że są mądrzejsi od ciebie, bardziej twórczy i szczodrzy (ale to żadnego znaczenia nie ma).

Po prostu, poznając siebie, człowiek odkrywa, że nie jest nikim wyjątkowym. Wtedy też  porzuca wszelkie wyobrażenia i oceny na swój temat. A skoro to robi, to przestaje koncentrować się na sobie. Takie jest moje zdanie, drogi T.

Ale czy wówczas człowiek koncentruje się na innych? Chuj wie. Pewien mistyk suficki mawiał: Świętym jest się dopóki, dopóty się o tym nie wie.